Op een wandelreis wil je mooie wandelingen, maar ook een comfortabel en bijzonder verblijf. Waar je je thuis voelt en de lokale sfeer kunt proeven. Daarom maken we meestal van tevoren een selectie van locaties en soms stuiten we juist bij toeval op een plek die zeker de moeite waard is. Zo ook deze keer op het kleine Canarische eiland La Gomera.
Duurzaam toerisme
We zoeken een authentieker onderkomen voor de nacht en gaan de vallei weer uit, de bergen in. Van daaruit kunnen we de dag erna een mooie wandeltocht maken door het nevelwoud bij de oorsprong van de rivier El Cedro, op de hoogvlakte van het eiland.
Ik bel met een klein hotel in het bergdorpje Las Hayas. Ze hebben nog een kamer vrij en vragen ons om de sleutel op te halen in restaurant la Montaña. Het wordt op de Canarische Eilanden al best vroeg en snel donker (ligging is ter hoogte van het zuiden van Marokko). We zijn blij dat we hier nog voor het donker kunnen aankomen. In het restaurant zit een tiental gasten aan een paar lange tafels. Rustig geroezemoes, geen muziek. Maar, denk ik: ik ben hier eerder geweest.
Déjà vu
Als ik de jongen achter de toonbank vertel over mijn déjà vu, gaat hij naar de keuken en komt tot mijn grote verbazing terug met de vrouw die mij ooit de soep serveerde: Efigenia Borges. Nu pas écht op leeftijd. Wat een verrassing, na 35 jaar bij toeval weer op deze plek. Efigenia blijkt een levende legende en begint te vertellen.
Ze maakte de traditionele vegetarische gerechten zoals ze dat geleerd had van haar moeder, met groenten uit hun eigen moestuin. Haar inmiddels beroemde Puchero (stoofpot), de Potaje de Berros (waterkerssoep) met Gofio (meel van geroosterde granen en mais) en de niet te vergeten Almogrote, een smeersel op basis van schapenkaas, rode peper en olie. Gerechten waar zelfs Angela Merkel speciaal voor langskomt als ze haar vakantie doorbrengt op La Gomera.
Koken zonder vlees
Het heeft geen zin om naar haar leeftijd te vragen ‘Ik ben zo oud als ik eruitzie’. Maar je kunt zien dat ze hard heeft gewerkt in haar leven, eerst voor de arbeiders in de omgeving en later voor de eerste toeristen. Toen de hippies in de jaren ’60 neerstreken in Valle Gran Rey, serveerde ze al de beste gerechten van la Gomera.
En die soep 35 jaar geleden? Dat was inderdaad de beroemde potaje de berros. Net als veel andere traditionele gerechten wordt deze soep nog steeds veel gegeten op la Gomera en de andere eilanden.
Hoewel onze kamer zich dichtbij het restaurant bevindt, staat de kleinzoon van Efigenia erop dat hij ons naar de verderop gelegen huisjes brengt. Het kleinschalige hotel (een aantal tweepersoonskamers en 3 individuele huisjes) is een perfecte uitvalsbasis voor wandelingen in het Nationaal Park Garajonay. Bij helder weer heb je een prachtig uitzicht op het noordwestelijk gelegen eiland la Palma.
De volgende ochtend vertrekken we weer vroeg voor een tocht door het oerwoud van laurierbomen in het Parque Nacional de Garajonay. Dit eeuwenoude bos, dat op de hoogvlakte van La Gomera ligt, houdt veel water vast wat uiteindelijk weer langzaam via de ravijnen naar beneden stroomt. Een bijzonder natuurverschijnsel.
Vijfendertig jaar geleden kwam ik bij toeval bij Efigenia terecht. En dan vorig jaar december weer. Toeval bestaat niet? Voor mij wel.
