De Costa Verde
We zijn in Asturias, in het noordelijke Atlantische deel van Spanje. Eén van de kleinere autonome regio’s met één miljoen inwoners. Ingeklemd tussen Galicia, Cantabria, Castilia y Leon en de Atlantische oceaan.
De regio heeft een rotsachtige kust met prachtige baaien en zandstranden die ook wel de Costa Verde wordt genoemd, de groene kust. Dat heeft zeker ook met het Atlantische klimaat te maken want er valt voldoende neerslag.
Wandelparadijs
Asturias wordt grotendeels gevormd door het 300km lange Cantabrische gebergte en is daardoor een wandelregio bij uitstek. Met veel natuurparken zoals de bekende Picos de Europa, Redes, Las Ubiñas y de la Mesa en Somiedo. Langs de wat meer vlakke kust komen veel pelgrimsroutes samen met als einddoel Santiago de Compostela in Galicia.
Er is dus veel te wandelen. En als het te druk is in de indrukwekkende Picos de Europa kom je in Somiedo, op 80 km van de kust, nog steeds maar een enkeling op je pad tegen. Het natuurpark Somiedo is niet groot maar heeft naast een aantal mooie bergmeren een soort droomlandschap met een bijzondere flora en fauna. Het is in 1988 tot beschermd natuurgebied uitgeroepen en sinds 2000 tot UNESCO biosfeerreservaat.
Er komen zelfs wolven en beren voor. Vanuit het centrale dorpje Pola de Somiedo worden af en toe excursies met een gids georganiseerd om ze te spotten.
Valle de Lago
We logeren in een eenvoudig hotelletje in het dorpje Valle de Lago in de gelijknamige vallei. De hoteleigenaar staat erop ons op zijn computer via Google Earth het gebied in vogelvlucht te laten zien en de belangrijkste wetenswaardigheden erbij te vertellen. Dat geeft een goed inzicht in het gebied. We besluiten de volgende dag naar de bergmeren van Saliencia te lopen. Ongeveer 24 km wandelen in dit mooie gebied.
En de naam zegt het al, ‘onze’ vallei heeft ook een eigen bergmeer en we besluiten dat we het met een kleine omweg aan het einde van de route ook kunnen bekijken.
De omgeving is nu half juli nog prachtig groen met veel verschillende bloemen zoals de blauwe iris. Je ziet veel om je heen. Slechts een kwart van het gebied bestaat uit bossen met beuken, (steen)eiken, berken, essen en esdoorns.
Unieke combinatie
Nu is het Natuurpark Somiedo met niets te vergelijken maar op sommige momenten doet het je toch onbewust denken aan de groene dalen in Oostenrijk. Terwijl als je verder naar boven gaat en op de bovenweides komt, het juist meer op de Schotse hooglanden lijkt. En met deze combinatie is het zeker uniek.
Brañas
We volgen het pad naar boven en komen aan bij de bovenweides, Brañas zoals ze die hier noemen. We ontmoeten bij een bron een eerste kudde koeien. Er zullen er nog vele volgen op onze route.
Vanaf hier lijkt het even op een wandeling in Schotland met de groene grazige hoogvlaktes tussen rotsachtige bergtoppen. Op deze brañas grazen koeien die daar in verschillende kuddes rondlopen om het goede gras te bemachtigen en fris water in beekjes te vinden. Er zijn geen hekken. En je droomt al wandelend weg naar hoe het leven hier honderden jaren geleden moet zijn geweest voor herders met hun koeien.
We steken de hoogvlakte over en aan het einde vinden we de bergmeren van Saliencia, ooit ontstaan door gletsjers. Het zijn er in totaal vier die dicht bij elkaar liggen en waarvan de kleinste meestal is opgedroogd in de zomer. Een prachtig gezicht van boven.
Na bij de meren uitgebreid geluncht te hebben besluiten we weer terug te gaan over de hoogvlakte naar onze ‘eigen’ vallei met bergmeer. We lopen ongeveer dezelfde route terug (die er toch anders uitziet…). En als we aan de rand komen van de bovenweides en naar beneden kijken zien we het meer al liggen.
Teitos
Na met een prachtig uitzicht tot aan het meer gelopen te hebben en we de route over de deels verharde weg naar beneden vervolgen, zien we de eerste Teitos. De markante en eeuwenoude berghutten met de hoge daken die kenmerkend zijn voor Somiedo. De daken zijn gemaakt van takken van de brem die hier overal groeit. De takken worden over elkaar heen gelegd net als we in Nederland rieten daken maken. In sommige gevallen vormt een laag stenen muurtje de basis, soms zijn de muren hoger en zitten er deuren en ramen in. Een houten constructie op de muur houdt het dak omhoog.
Deze hutten werden in vroeger tijden gebruikt door rondtrekkende Vaqueiros de Alzada (Nomadische koeienherders) die op basis van de seizoenen steeds op andere plaatsen verbleven.
Ook de lokale veeboeren gebruikten deze hutten om bij de kudde te kunnen blijven als deze op de afgelegen brañas graasden. Inmiddels worden de hutten niet meer gebruikt omdat de boeren met hun quad of 4×4 in korte tijd bij de kuddes kunnen zijn.
Er zijn nog veel losse of groepjes Teitos te zien en er is nog een heel ‘dorp’ bij Braña de la Pornacal met 35 tot 40 hutten.
Eenmaal terug in Valle de Lago bestellen we bij het eerste het beste terrasje (er zijn er maar twee) een grote fles Trabanco (cider) en genieten nog even na van de wandeling voordat we doorlopen naar ons hotel.
We waren op zoek naar mooie wandelgebieden en plekken om te overnachten en dat is hier gelukt, dus we komen zeker terug!
Route bekijken in vogelvlucht
